شاید شما هم در مورد نوشتن رقیب یا رغیب دچار شک شوید که کدام املا درست می باشد، املای صحیح این واژه « رقیب » می‌باشد و « رغیب » املای اشتباه است.
واژه « رغیب » هم خانواده « راغب »، « ترغیب » و « رغبت » می‌باشد و معنا آن:
https://typeo.top/blog/%d8%b1%d9%82%db%8c%d8%a8-%db%8c%d8%a7-%d8%b1%d8%ba%db%8c%d8%a8%d8%9f/
شاید شما هم در مورد نوشتن خورش یا خورشت دچار شک شوید که کدام املا درست می باشد، برخی از کلمات در زبان عامیانه با اضافه شدن « ت » به آخرشان تلفظ واضح تری پیدا کرده اند. خورش نیز اینگونه به خورشت تبدیل شده است.
برخی از کلمات که اینگونه در آخرشان « ت » اضافه شده است:
خورش به دسته ای از غذا ها گفته میشود که مقداری آبدار هستند و معمولا با برنج یا نان خورده میشوند. آب پز کردن مخلوطی از مواد گیاهی با تکه هایی از گوشت حیوانات اصلی ترین شاخصه یک خورش می‌باشد. در برخی از منابع در مورد خورش اینگونه توضیح داده شده است که نان غذای اصلی مردم ایران بوده است و برای بالا بردن ماندگاری آن مردم مجبور بودند، نان راخشک کنند. در هنگام خوردن نان مردم با آب های طمع دار نان خود را قدری نرم میکردند و اینگونه خورش ها پیدایش یافتند.
https://typeo.top/blog/%d8%ae%d9%88%d8%b1%d8%b4-%db%8c%d8%a7-%d8%ae%d9%88%d8%b1%d8%b4%d8%aa%d8%9f/
فعل ماضی ابعد یا گذشته بعید نقلی، برای بیان وقوع فعلی به کار می‌رود که در گذشته بسیار دور و بیشتر از آن روی داده و به طریق نقل حکایت مطرح میشود.
این فعل مقدم بر فعل‌های دیگر می‌آید به جز مواردی که در نقل قول می‌آید و فعل یا فعل‌های دیگری که بعد از آن می‌آیند، بیشتر با ماضی نقلی یا ماضی نقلی مستمر بیان میشود.
لیلا و سارا گویا مریم را دیده بوده اند.
فعل ماضی ابعد در مثال بالا، از ترکیب صفت مفعولی (بن ماضی + ه) و ماضی نقلی بودن به ترتیب زیر ساخته شده است:
صفت مفعولی + ماضی نقلی از مصدر بودن
گرفته بوده‌ام، گرفته بوده‌ای، گرفته بوده است و …
مریم گفته بود که آشپزی را از مادربزرگش یاد گرفته بوده است.
فعل گرفته بوده است، بنا به همان قاعده فعل ابعد پیش از همه فعل‌ها رخ داده است.
در زبان فارسی کرد و نمود از پرکاربردترین افعال به شمار میروند. هنگام نوشتن یک متن حتما برای شما هم پیش آمده و شک کرده اید که باید از واژه کرد استفاده کنید یا نمود؟
معرفی کرد/ معرفی نمود
ارسال کرد/ ارسال نمود
شرکت کرد/ شرکت نمود
آسان کرد/ آسان نمود
دخالت کرد/ دخالت نمود
و بسیاری از مثال‌های دیگر…
در گذشته نویسندگان و شاعران از نمود به‌جای کرد استفاده میکردند.
آنچه سعی است من اندر طلبت بنمودم
آن‌قدر هست که تغییر قضا نتوان
جمله معترضه یا میان‌جمله عبارتی است که در ضمنِ جمله اصلی می‌آید و اگر آن را حذف کنیم در معنا و مفهوم جملۀ اصلی تغییری ایجاد نمی‌شود. جمله معترضه بین دو خط تیره نوشته میشود.
دو نوع جمله معترضه داریم:
معترضه توضیحی
در این میان‌جمله‌ها، درباره نهاد توضیح داده میشود.
حافظ –که در قرن هفتم می‌زیست– غزل‌های نابی دارد.
صفت برترین یا عالی همانند صفت تفضیلی یا برتر جز صفات سنجشی به شمار میروند.
این صفت با اضافه شدن پسوند ترین به آخر صفت ساده یا بیانی ساخته میشود، پیش از اسم در جمله می‌آید و برای سنجش اسم، با همه افراد نوع خود به کار می‌رود.
در صفت برتر ما موصوف را با یک فرد یا چند فرد هم نوع می‌سنجیم:
علی بزرگتر از محمد است.
در صفت عالی با ذکر صفت، برتری موصوف را بر تمام افراد نوع خود بیان می‌کنیم:
دوره دبیرستان بهترین دوران زندگی است.
شبه جمله کلمه یا کلماتی است که معنای یک جمله کامل را با خود حمل می‌کند و عمل فعل را انجام می‌دهد؛
در صورتی که در ساختمان آن، فعلی وجود ندارد. جمله‌های بی‌فعل اقسام مختلفی دارند و از پرکاربردترین جملات، در زبان گفتار و حتی نوشتار فارسی محسوب میشوند.
مثال:
دریغا: افسوس می‌خورم.
بَه: تحسین می‌کنم.
زینهار: دوری کن.
بسم‌الله: بفرمایید.
دقت: توجه کن.
خاموش: حرف نزن.
ساختمان شبه جمله مرکب معمولا تشکیل شده از دو یا چند جزء است.
خیلی خوب، ای دریغ، هزار آفرین
حرف نشانه، وظیفه مشخص کردن نقش کلماتی را که مفعول، اضافه، صفت و منادا هستند به عهده دارد.
برای ساخت جمله و انتقال پیام علاوه بر اسم و فعل، گاهی به اجزای دیگری نیز احتیاج داریم که در اصطلاح به آنها حرف می‌گویند.
از آنجایی که این حروف نقش کلمات قبل و بعد خود را تعیین می‌کنند، به آنها نقش‌نما نیز گفته میشود.
رایج‌ترین و ساده‌ترین تقسیم‌بندی که برای این حروف ارائه شده است، عبارت است از: حرف اضافه، حرف ربط، حرف نشانه
حرف یا نقش‌نما به کلماتی گفته می شود که معنی مستقلی ندارند و وظیفه اصلی آنها ارتباط برقرار کردن بین گروه‌ها، کلمات و جمله‌هاست
.
حرف اضافه یکی از انواع حرف در دستور زبان فارسی است. علت این که حرف اضافه را نقش‌نما می‌خوانیم، این است که نقش کلمه را مشخص می‌کند.
حروف اضافه معنای مستقلی ندارند و کلمه یا گروهی از کلمات هستند که کلمه یا گروهی را به فعل یا به صفت برتر یا به اسم‌های جمع و نظایر آنها نسبت می‌دهند و به آنها نقش متمم و وابسته می‌دهند. حرف اضافه نسبت کلمه‌ای را به فعل مشخص می‌کند، یا موقعیت کلمه‌ای را در جمله نشان می‌دهد.
حر‌ف‌ها به سه دسته تقسیم میشوند:
ضمیر مبهم مانند دیگر ضمایر جانشین اسم میشوند اما با این تفاوت که به چیز نامشخص و نامعینی اشاره می‌کنند. ضمایر نقش اسم را می‌پذیرند و از تکرار آن جلوگیری می‌کنند.
هر گاه کلمات و ترکیبات هم، همه، هیچ یک، یکی، دیگر، هر کس، هر یک، دگر، دگری، فلان، این و آن، قدری، بسیاری، اندکی، برخی، بعضی، چند، چندین، پاره‌ای، کسی و … تنها و بی‌همراهی اسم در جمله آمدند، ضمیر مبهم هستند و بر کس یا کسان و چیز یا چیزها و مقدار مبهمی دلالت می‌کنند. این کلمات مبهم مانند دیگر ضمیرها، اگر همراه اسم بیایند صفت مبهم خواهند بود نه ضمیر مبهم.
[خدا] خودش می‌داند هر چه بکند … هرکس را بگیرد … هیچ‌کس حق چون و چرا ندارد.
