فعل آینده (مستقبل) چیست?
فعل آینده در زبان های ایرانی از دوره باستان تاکنون با تحولاتی همراه بوده است. در فارسی باستان ساخت خاصی به نام آینده وجود نداشت و غالباً از وجه التزامی برای اشاره به آینده استفاده می شد. برای فعل در زبان فارسی دو زمان وجود دارد: گذشته، حال و آینده.
زمان گذشته با فعل‌های ماضی و زمان آینده با فعل‌های مضارع (حال) و مستقبل (آینده) تشخیص داده می‌شود. فعل آینده از فعل‌هایی است که به طور خاص بر زمان آینده دلالت می‌کند و مانند فعل‌های مضارع، میان زمان حال و آینده مشترک نیست.
ساختار فعل آینده
مضارع ساده فعل خواستن + بن مضارع (فعل اصلی)
خواهم رفت، خواهی رفت، خواهد رفت و……
علی از این کشور خواهد رفت.
برای منفی شدن فعل آینده، ن نفی بر سر فعل کمکی می‌آید و به ابتدای فعل اصلی می‌چسبد:
ن + مضارع ساده خواستن + بن ماضی
خانواده ی رضایی از این محله نخواهند رفت.
کاربرد فعل آینده
- اولین و واضح ترین کاربرد فعل آینده اشاره به وقوع فعل در زمان آینده است.
- دومین کاربرد وقوع فعل در آینده با شرط همراه باشد.
اگر امروز به بازار بیایی من هم خواهم آمد.
فارسی زبانان امروزی در گفتار و نوشتار خود، به جای استفاده از فعل آینده از مضارع اخباری استفاده می‌کنند به همین دلیل کاربرد آن کمتر شده است.
